Արդեն ես 9-րդ դասարան եմ:Այդ տարուց իմ կյանքը փոխվեց:Ես Նազարյան Ալեննեմ և ես կպատմեմ իմ հաջողակ պատմությունը որը կատարվել էր իմ հետ 3-տարի առաջ:
I
ՀԵՔԻԱԹԸ ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ ԱՇՈՏԻ ԱՉՔԵՐՈՎ
Մայր Դպրոց:Տղեք գալիսեք
-Հա դու քել մենք գալիս ենք
-Լավ դե:- ասացի ես
Հանկարծ եկան 12-րդ դասարանի տղաները և ասացին
-ՈՒզում եք խաղ խաղա՞լ
-Տիգրանը եկավ իմ մոտ և ասաց
-Այո համաձայնենք
-Դե ինչ խաղը գնաց
Նրանք հանեցին դանակները և սկսեցին նետել դանակները երեխաների վրա
Ես ասացի
-Ինչ եք անում սա խաղ չե!!!
Նրանք ասացին
-Դե ինչ սա ել մեր խաղալու ձևն է:
ես հասկացա ինչ պետքե անել և պաղկվեցի պատի արանքում:Մնացածնել իմ պես արեցին բայց հանկարծ դանակներից մեկը կպավ Րաֆֆիյին և նա սկսեց արյուն թքել նա մահացավ իմ ծնկներին:
Ես ասացի
-Ինչ արեցիք!! Ես ձեզ ուղակի կսպանեմ
Չհասցրեցինք մենք նրանց ծեծել թե նրանք արդեն փախան…
II
Մենք գնացինք Րաֆֆիի տուն և ասացինք որ նա մահացել է նրա մայրիկը սկսեց լաց անել:ԵՎ մենք գնացինք Րաֆֆիի թաղման:
1-Օր անց
Ես և բոլոր տղաները , բացի Րաֆֆիից գնացինգ դասարան:
Հանկարծ ամբողջ դպրոցը…
Ամբողջ դպրոցը փակվում են մետաղե պատերով:- Ասացի ես:-
Հանկարծ եկան այն տղաները,որոնք մի քիչ առաջ սպանել էին մեր ընկեր Րաֆֆիին:
Նրանք եկան և կանգնեցին դպրոցի մարմարյա սրահում և հանկարծ նրանց հետևից ելավ մի տիկնիկ և ասաց այն տղաներին
-Լավ աշխատանք է:Ասաց Տիկնիկը և սպանեց այն երկու տղաներին:
Նա ասաց:
-Բարև ձեզ ես տիկնիկ Անաբելն եմ և դուք խաղալուեք իմ խաղերում…
III